حسن نسیمی

وقتی که نقشه مهندسی راه سازی در مقابل فرهنگ و تمدن یک ایل سر خم می کند.

دهدز، شهری زیبا و کوهستانی با انبوهی از درختان بلوط در شمالی ترین نقطه خوزستان و در میان سلسله کوه های سر به فلک کشیده زاگرس.

بلوط و زاگرس، جاودانه میراثی کهن، از ایلی به بلندای تاریخ آرام گرفته در دل این خاک.

بلوط و برنو؛ توتم بختیاری است. قدیسه ای پیر و وامانده از تاریخِ دلیری های این خاک.

گوش که به تنه ی فرتوتش بسپاری، صدای سُم و شیهه اسبان کشورگشای مقدونی را خواهی شنید. او روایت ها دارد از جهل و غارت و آتش…

این عکس خود روایت گویایی است از عشق و احترام مردان و زنان ایل بختیاری در پاسداشت طبیعت.

در گذر از شهر زیبای دهدز و در خلوت خیابان، نگاهم به این درخت افتاد و به رسم معمول ناخواسته عکسی به یادگار گرفتم.

درخت فرتوت و نیم سوز بلوط استوار و محصور در آسفالت جاده.

فارغ از نگاه فنی و استاندارد مهندسی راه سازی، آنچه برایم جالب و جذاب آمد، این است که در این زمانه ی پر از خشونت به میراث بشری یعنی محیط زیست، چگونه یک ایل برای محافظت و پاسداری از درختی که تاریخ آن ایل با نام این درخت عجین شده است، تمام فرهنگ ها و تمدن های حال حاضر بشری را به چالش می کشد.

درود و هزاران آفرین به مردم با فرهنگ ایل بزرگ بختیاری در احترام به طبیعت.