دکتر فاضل خمیسی

عجب خبر دردناکی!
باز هم قتل، بازهم بیچارگی ، باز هم یتیمی و از هم پاشیدگی.. خانواده ای در
منطقه ای فقیر و فرو دست اهواز ، آماج
فشنگ های آتشین بستگانشان قرار
می گیرند، به دلایلی که فقط نادانی حکمران آن است !
از دوستی که در امور خیریه فعالیت و برای توزیع کمکهای مردمی به آن منطقه تردد داشت پیگیر موضوع شدم ، گویا چند ماه قبل به اتفاق هم و آشنایی که خواستار کمک حضوری به مردم آن منطقه بود از این خانواده مصیبت زده دیداری داشتیم ، وقتی نشانه ها را داد ، یادم آمد!
پدری از کار افتاده و بیمار ، فرزندان ِ دختری که از نظر عرفی سنشان از ازدواج گذشته و مجبور به زباله گردی بودند و نوزادی در بغل مادر!
رنگ فقر در چهره ی دختران ، تلفیقی از
سبزه گی چهره و رنگ پریدگی بود، نه زرد بودند و نه سبزه ! رنگشان آمیخته بود از خجالت و بدبختی و سوء تغذیه و نگرانی !
یادم میآید هوای خانه سنگین بود و بغض آلود …
وقتی از دوست فعال در امور خیریه ام خواهش کردم جزئیات حادثه را پس از پرس و جو در اختیارم بگذارد ، عرق شرم بر پیشانی ام نشست که کجای جدول مسلمان بودن نشسته ام:
دیشب در حدود ساعت ۱۲/۵ بعد از نیمه شب مردانی که گویا از بستگان خانواده بودند با اسلحه وارد منزل میشوند مادر و نوزادش و دختری ۴ تا ۵ ساله که خواب و بیمار بود را به تیر بسته و در جا می کشند و زمانی که پدر مانع دسترسی و کشتن دختران بزرگش میشود او را نیز مورد هدف قرار داده و از بین میبرند ، بعد از کشتن پدر، بصورت دیوانه وار دختران را که جیغ زنان به این سو ی خانه میدودند را آماج تیرهای جهالت خود میکنند که به جز دختر بزرگ همگی زخمی میشوند ! اما بشنویم از دختر بزرگ ۳۲ساله ی خانواده که در انباری یا محل امنی پنهان شده و همه ی این اتفاقات را مشاهده و از ترس جانش حتی نفسش را حبس کرده بود ، گفته میشود او از شب گذشته تا امروز فقط خیره مانده و گاهی میخندد ، همسایگان گفتند او دیوانه شد …
انگار سهم دختران اینگونه خانواده ها یا مرگ است یا دیوانگی!!…
متاسفانه به جای اینکه اینگونه وقایعِ تراژیک باعث تکانش در بین مسوولان و حتی مردم شود بدلیل تکرار پذیری و فراوانی آنها، نوعی عادی سازی رفتاری در برخورد با آنها گشته و حتی دیده شده سعی میگردد از پُررنگ سازی خبری آن اجتناب شود در صورتیکه کتمان فاجعه های اینچنینی نه تنها باعث حل مشکل نیست بلکه باعث ناهنجاریهای بزرگ اجتماعی میگردد…