نوشته: نوید قائدی
در دهه اخیر جهان بواسطه ظهور فن آوری های نوین ارتباطی و های تک و صنایع وابسته به هوش مصنوعی و الگوریتم ها با آهنگی شتابان در حال حرکت است.شرکت های چند ملیتی مستقر در مادرشهرهای بزرگ جهان دنیا را چون تار و پودهایی اسیر و گرفتار مشی و ارتباط و تصمیم های خود کرده اند.به واسطه این تسلط در حال گسترش در سراسر دنیا چشم های اندازهای جدیدی را خلق کرده اند به گونه ای که در نهایت مردم جهانی را با نظام فرهنگی و مقاصد سرمایه داری خود همراه و واحد نمایند.
اقتصاد، ژئوپلیتیک،اوضاع و ساختار اجتماعی،شرایط فرهنگی و حتی زیست بوم جهانی در حال تغییرات فاحش است،در چنین شرایط خطیری که فکر و ایده های نظام سرمایه داری جهانی مانند سیل خانمان کن در حال پیشروی و فتح شرایط اجتماعی جهانی است چرا تا کنون در کشور ما که به واسطه افکار و عقاید و جهان بینی و موقعیت مهم جغرافیایی در برابر این جبهه بزرگ قرار دارد ، بعد از گذشت چهل سال سخت و پرحادثه بر مسایل مهمی مانند فساد،فقر،بیکاری،جرم،وام های نامشرکع،اقتصاد بیمار و رانت و صدهها عارضه کمرشکن دیگر که می توانند امیدهای ملت را خدشه دار تمرکز نشده است؟
اگر دولت مردان و مسئولان تراز اول کشور به جای پرداختن به صدها مسئله ای که پر از ازمون و خطا بود به اساتید و متفکران واقعی اعتماد و اتکال می کردند تا بواسطه کنکاش هاس علمی تصاویر صادقانه و واقعی از شرایط اجتماعی و اقتصادی به آنان می دادند، بهتر نمی توانستند تصمیم بگیرند یا در شرایط بحرانی از آنان نظر خواهی و نظر سنجی نمایند.
در شرایط حساس فعلی با عبرت از گذشته باید به فکر راهی نو و اندیشه ای راهگشا بود تا نه تنها قدرت تحلیل صحیح داشته باشد بلکه قدرت و امکان ساخت اجتماعی بهتر و متعالی را هم داشته باشد.در این راه نیاز است تمامی اساتید برجسته کشور در حوزه های مکاتب جغرافیایی،فلسفه سیاسی،علوم اجتماعی و اقتصادی و …. را به کار گیرند تا مسیری برای تکامل تمدنی کشور به عنوان یه کشور تاریخی اثرگذار جهانی ترسیم شود،ناگفته نماند این نقشه راه بزرگ و ضروری با ترسیم برنامه های واهی چند ساله کشور که به تصویب مجلس میرسد و البته نمودی هم ندارد فرق دارد.
در تمامی کشور های توسعه یافته دنیا مسیر حرکت بر مبنای بهره گیری از فلسفه های سیاسی،اقتصاد سیاسی،نظریه های اجتماعی و مطالعات فرهنگی بوده است که آثار آن در تمامی مکتوبات یک صده گذشته هویداست اما با عرض تاسف باید گفت در کشور ایران کمتر به چنین مواردی بر می خوریم که تصمیم های کلان و جهت ها در راستای تحقق مسیر توسعه بوده باشند و ذکر و شعار این مسایل در هزاران جلسه و نشست و سمینار و گاهی تعدادی سند و کاغذ خلاصه شده است که تا کنون نتوانسته اند در عمل توفیقی داشته باشند.