وقتی قرص‌های خواب‌آور را برای مدت طولانی مصرف می‌کنید، بدن به این دارو عادت می‌کند و اساساً برای داشتن همان اثر خواب‌آور به دوز‌های بالاتر و بیشتر نیاز دارید.

این دارو‌ها نباید طولانی‌مدت استفاده شوند و مصرف بیش از ۲ هفته از آن‌ها کاری اشتباه است.

اگرچه این قرص‌ها به شما کمک می‌کنند تا یک الگوی خواب طبیعی را دوباره برقرار کنید، ولی باید بدانید که عوارض جانبی بالقوه‌ای دارند.

دلیل خوبی وجود دارد که چرا پزشکان بیش از ۲ هفته آن‌ها را تجویز نمی‌کنند، ممکن است برای کمک به خوابیدن بیش از حد به آن‌ها اعتماد کنید و هنگامی که نسخه خود را تمام کردید، بی‌خوابی شما ممکن است بدتر از قبل عود کند.

اگر بیش از حد به این قرص‌ها وابسته هستید، ممکن است مجبور شوید با یک پزشک کار کنید تا به آرامی آن‌ها را کاهش دهد و دوز مصرفی خود را با افزایش ۱۵ تا ۲۵ درصدی کاهش دهید تا بدن شما به تدریج با مصرف کمتر دارو سازگار شود.

نباید قرص‌های خواب‌آور را با مواد دیگر مخلوط کنید

توجه به دوز دارو در مورد قرص‌ها بسیار مهم است. به همین دلیل، باید از سایر دارو‌هایی که باعث خواب‌آلودگی شما می‌شوند، دوری کنید.

شامل آنتی‌هیستامین‌ها، دارو‌های ضد‌افسردگی و دارو‌های ضد‌اضطراب است که ممکن است اثر آرام‌بخشی داشته باشند.

اگر از دارو‌های تجویزی دیگری برای درمان بیماری استفاده می‌کنید، قبل از افزودن قرص‌های خواب‌آور به ترکیب با پزشک مشورت کنید. اگر به بیماری‌های مزمن ریوی مانند آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه مبتلا هستید، باید قبل از مصرف هر‌گونه داروی خواب‌آور با پزشک صحبت کنید، زیرا این دارو‌ها می‌توانند تنفس شما را کاهش دهند.

در کل، قرص‌های خواب‌آور باعث می‌شوند افراد صبح روز بعد احساس خواب‌آلودگی، سرگیجه و تیزبینی ذهنی کمتری داشته باشند. این علائم به ویژه در صورتی حادتر می‌شوند که به خود فرصتی هشت ساعته برای استراحت ندهید یا اگر در نیمه شب دوز دیگری مصرف کنید.

از راه رفتن در خواب تا فراموشی، قرص‌های خواب آور شما را در معرض خطر بیشتری از حوادث ناشی از رفتار‌های غیرعادی قرار می‌دهند. رفتار‌های غیرعادی که افراد در هنگام خواب تجربه می‌کنند، شامل راه رفتن، صحبت کردن، خوردن و رانندگی است. با افزایش دوز آن‌ها شایع‌تر می‌شوند، بنابراین مهم است که دارو را دقیقاً طبق تجویز مصرف کنید.

افراد مسنی که هر شب از قرص‌های خواب‌آور استفاده می‌کنند در معرض خطر بیشتری برای زمین خوردن و مواجه شدن با آسیب‌هایی مانند شکستگی لگن یا برآمدگی و کبودی هستند. اما جوانان نیز در نیمه شب یا صبح زود در معرض خطر زمین خوردن هستند.