دکتر فاضل خمیسی

گفته میشود ، «کلمه» قبل از خلقت بود، و اولین کلام ، ندای خدا به دستور «شدن»، و اصولاً کتاب چیزی غیر از کلمه نیست، و بدینسان توصیه میشود: « با کلام گناه نکنید»! ظلم به «کلمه» تبدیل این معجزه به ابزاری برای فریب است و گناهی که با «کلمه» رخُ میدهد ، رهگشای ناپلیدهای بعدی است.از سویی دیگر «کلام» یکی از بزرگترین ابزار تنَبُه و دعوت به اصلاح است و به این دلیل است که برترین مصلحان جهان ماندگارترین خطابه ها را از خود به یادگار گذاشته اند. غمناک بودن موضوع آنجاست وقتی شرح واقعیت ، توصیه، هشدار، اعلام
پیش بینیِ فجایع و نظرهای کارشناسی خریداری پیدا نکند، «کلام»اندک،اندک قطع و شرایط مهیای «بُغض» میشود.
بغض، در واقع تراکم حرف‌هایی است که به آنها توجه نشده است.
بُغض، یک «ناچاری» دلسوزانه برای خود و دیگری است.
بُغض، حس درک نشدن است ..
بُغض یعنی…
نمیدانم چرا به جای خنده باید از بغض بنویسم:
شاید به این دلیل که مدتی است برخی کارشناسان در برنامه های زنده و زمانی که از شرایط می گویند : بُغض میکنند!
شاید هم انگیزه ی این مطلب  یکی از کارشناسان آموزشی است که وقتی از وضعیت دانش آموزان زبان به سخن گشود بُغض کرد!
احتمال دیگر این نوشتار شاید بُغض آن کارشناس محیط زیست است که از وضعیت تالاب ها می گفت و یهویی و با چشمانی اشکبار سکوت کرد..
انگیزه هر چه باشد ، میدانم که فصل «بغضیدن» در روان دلسوزانِ شهر، آغازی سرد پیدا کرده است، وقتی یک دانشگاهی دلسوزانه و بخاطر دردمندی مردم بُغض میکند، این خفگی را جدی بگیریم.